Размещу фельетон, сценка на который была поставлена на
мероприятии посвященному Джалилу Мамедкулизаде.
"Molla Nesreddin", 14 aprel, 1906, № 2.
Bizim "obrazovannı"lar.Menim bir refiqem var, özü de müselmandır, amma meni görende rus dilinden savayı özge dilde danışmaz. Meselen, söhbetimiz bu cür olur: men onu görende deyirem:
“Hardan gelirsen?”
O mene bele cavab verir:
“Ya xodil na poçtu.”
Deyirem:
“Dünen niye bize gelmedin?”
Cavab verir:
“K nam prişli qosti.”
Deyirem:
“Yaxşı, qonaqlar gedenden sonra geleydin!”
Cavab verir:
“Net uje bılo pozdno.”
Deyirem:
“Söz verirsen ki, sabah gelesen, bir az söhbet edek?”
Cavab verir:
“Postarayus, no slovo ne dayu.”
Deyirem:
“Xudahafiz!”
Cavab verir:
“Do svidaniya!”
Amma dostumun bir şeyden xeberi yoxdur: xeberi yoxdur ki, men de rusca bir az danışa bilirem!... Axırı bir gün dostumdan soruşdum:
“Men ölüm, mene sözün doğrusunu de görüm, sen ki, otuz sekkiz il müselman içinde terbiye tapıbsan, xeta olmadı ki, bir az rusca oxudun? Ne sebebe sen menle heç müselmanca danışmaq istemirsen?”
Yoldaşım mene rus dilinde bele cavab verdi:
“Sluşay, kak-to stıdno koqda obrazovannıy çelovek po tatarski qovorit!... (yeni obrazovannının müselmanca danışmağı eyibdir!).
“Çox sağ ol, refiqim, men bunu bilmirdim!...”
Deyirler ki, hemin menim refiqim rus şkolunda oxuyan vaxt bir gün anasına deyib:
“Ana! Pacaluysta, mene bir şey svarit ele!” (yeni bişir!).
Anası cavab verib:
“Bala, ne dedin?”
Refiqim cavab verib:
“Ox, ox! Siz heç bir zad qanmırsınız! Men deyirem: bir zad bişir.”
“Bala, ne bişirim?”
“Çort yeqo znaet!... Yadımdan çıxıb.... Yumru olur, eti döyüb salırlar çölmeye, ya qazana.... Bir cür adı var....”
“Bala, küfte deyirsen?”
“He ... he ... qofta, qofta!”
Я нынче персона очень известная. 